16e etappe van Peyerohade naar St Michel

Door: Martien Bron

Blijf op de hoogte en volg Martien

12 Mei 2013 | Frankrijk, Monlezun-d'Armagnac

---

12 Mei 2013 - 18:36

F:

He
Wat leu


---

13 Mei 2013 - 01:09

Trudy Van Kessel:

Hey heren,

Wat leuk om te horen.....jullie hebben het licht gezien!!
Eindelijk!!!! Geen zwartrijders meer. Nu voor het eggie!!!
Ik ben trots op jullie hoor.
Nu veel succes in de bergen en in Spanje.
En het is nu voor mij wat laat dus geen lang verslag maar...morgen weer gewoon doorgaan met trappen en.....dan komen jullie er vanzelf.

Groetjes JEZUS en Trudy

---

13 Mei 2013 - 09:10

Martha:

Dag Aad en Martien,

Geen zwartrijders meer, echte pelgrim gangers, dat je Aad hebt kunnen overhalen een pelgrimspaspoort
aan te nemen ', Martien', is een gedenkwaardig moment te noemen op deze route. De wind is gaan liggen en overgave komt om de hoek kijken, de eerste tekenen van wat zón tocht met je kan doet. há há..
Ooit heb je leren fietsen, iets waar je eigenlijk nooit meer aan terugdenkt, vond een leuk stukje hierover.




De fiets in de poëzie

Voor ons, nuchtere Nederlanders, is de fiets doorgaans niet meer dan een handig vervoermiddel. Fietsen is een prozaïsche bezigheid waar we normaal niet bij stil staan - tenzij we moeten wachten voor het rode stoplicht (en dan nog!) of de band lek is. Eenmaal geleerd is fietsen net als veters strikken: het gaat automatisch, het krijgt de vanzelfsprekendheid van ademhalen.

Niettemin heeft het altijd onze vaderlandse dichters geïnspireerd. Wat zo gewoon en aards is dat het alleen een pragmatische aandacht lijkt te verdienen (doet de rem het nog goed? zijn de banden wel hard genoeg?) blijkt onder hun handen een meerwaarde te krijgen: de fiets en het fietsen heeft naast een instrumentele ook een poëtische betekenis. Zoals voor de dichter de taal nooit alleen een middel is om informatie of een boodschap over te dragen, zo is de fiets voor hem nooit alleen een middel om je van A naar B te verplaatsen.

Veeleer lijkt de dichter de fiets te 'gebruiken' om zijn gehechtheid aan de wereld, zijn verbondenheid met de aarde uit te drukken.

Ik neem mijn fiets en rijd de wegen over,
de smalle wegen van dit brede land;
de bomen huiveren in hun laatste lover
en kale takken krijgen overhand.
Diep in mijn hart voel ik den hechten band,
die mij verbindt met deze nuchtere streken...
(Koos Schuur Novemberland (fragment))

Men kan zich moeilijk voorstellen dat er had gestaan: ik neem mijn auto.

De auto isoleert je van het landschap, de fiets brengt je er midden in. De auto sluit je af van de zintuiglijke sensaties waar de dichter van leeft. In volle teugen /Drinkt hij de lucht, aldus Albert Verwey. Een fietser ruikt, ziet en hoort de natuur. Ook al is hij zelf soms ook een ordeverstoorder:

Het piepen van mijn fiets
tegen groen aangelopen bomen
doet weinig onder
voor de vogels
die het indringende geluid
niet aan te horen vinden
(Piet Kalteren Op de fiets (fragment))

Wat maakte de fiets tot hun liefste bezit?: zo vraagt K.L Poll zich in het gedicht Een idylle af. Zijn gedicht vormt zelf het antwoord:

Het Terryzadel met rimpels op een zwarte huid.
Het stuur, omkeerbaar gewei, met brandbaar
celluloid omwikkeld. Denk aan het evenwicht
dat nodig is voor sturen met de handen los
of aan het manoeuvreren met de ellebogen,
bladerend in een schrift, of aan de bel
die doorklinkt als hij nieuw is, maar later,
verroest of zonder dop, kraakt als een kikker
in de avond..... (fragment)

T. van Deel geeft in zijn gedichtje Vereenzelviging aan zo'n herinnering een ironische wending. Hij blijkt zelf de fietser te worden waarvoor hij zich in zijn jeugd geneerde. Nu en vroeger blijken meer gemeen te hebben dan hem lief is:

Voor de fietser met oorkleppen,
met knijpers in zijn pijpen,
kappen aan zijn stuur,
die ik nu haast geworden ben,
schaamde ik me vroeger al.

Fietsen is een smal evenwicht in beweging. Dit evenwicht moet geoefend worden. Met vallen en opstaan. Met een ouder iemand - meestal de vader - in de nabijheid die je zadel vasthoudt totdat dat niet meer nodig is. Je fietst los!

Leren fietsen is meer dan leren fietsen, het is een rite de passage. Het vormt een prachtig concreet beeld van de band tussen ouder en kind én de pijnlijke maar onvermijdelijke losmaking van die band. Een - niet overal even geslaagd - gedicht over 'leren fietsen' zoals Het sentiment van Henk Spaan krijgt hierdoor een extra lading. Er staat meer dan er staat.

Wie aan fietsen leren denkt
Ziet over straat zijn vader hollen
(...)
De pijn van 't vallen doet je gruwen
Maar eindelijk fiets je dan los
Je benen malen, voeten duwen
Tegen de dikke houten klos.
Waarom moet je nu huilen?
Waarom, je fietst toch los?
Voor vader kan hij ook geen traan verschuilen
De cowboy op zijn stalen ros.

Waarom huilen? Misschien omdat het jongetje in zijn vreugde van het los fietsen ook al de pijn voorvoelt van het loslaten van zijn vader.

In de mooiste fietsgedichten is de fiets het 'voertuig' voor de dichter om iets anders uit te drukken. Het gevoel van persoonlijke vrijheid, de herinnering aan vroeger tijd of zijn verbondenheid met het landschap. Fietsers zijn doorgaans geen dichters. Maar dichters zijn vaak wel fietsers. (Is een goed gedicht ook niet te beschouwen als een smal evenwicht in beweging?) Geen enkele dichter gaat echter zo ver als Jan Kal voor wie het fietsen meer was dan alleen een onderwerp of thema van poëzie. Hij schreef:

Dichten is fietsen op de Mont Ventoux

De dichter zegt niet in mooie woorden wat over fietsen. Fietsen zegt wat dichten is. Het is de metafoor van (zijn) poëzie. Het is echter niet zomaar fietsen, het gaat om fietsen op de Mont Ventoux. Wie dat wel eens gedaan heeft, wie de moeite en de verrukking van het beklimmen van die reus in de Provence heeft gekend, begrijpt dat dichten geen eenvoudige zaak is en nooit de vanzelfsprekendheid zal krijgen waarmee wij elke dag op onze fiets springen en wegrijden.

Vond het boeiend, als je terug denkt aan hoe je ooit voor het eerst de trappers in het rond bewoog. en nu het fietsen zo bij jullie is gaan horen.,in de benen is gaan zitten..

Groetjes Martha.

Verschenen in Vogelvrije Fietser 7, 2001